-za ten papieros…

O tym, że papierosy szkodzą nie będę się rozpisywać, bo to nawet dziecko wie. Dlaczego zatem sięgamy po tego pierwszego papierosa? …..   Moje wejście w dorosłość odbyło się w latach, gdy ten nałóg był dość modnym i ogólnie akceptowanym. Pierwszego papierosa zapaliłam u koleżanki…. oj biedny mój los. Do dziś wspominamy jak to wchodziłam po schodach do jej pokoiku na piętrze, cały świat ze mną wirował, ale za to na drugi dzień mogłam już otwarcie zapalić z panią profesor od zajęć praktycznych, a co?….przecież cała klasa już paliła. Czy zatem miałam być gorsza?   Takie palenie dla przyjemności szybko przerodziło się w nałóg.— Pamiętam dobrze ten czas, gdy papierosy były na „kartki”- każdy miał swoją przeznaczoną pulę i tyle. Jeszcze jako nastolatka, gdy zajmowałam się tatą ( był wówczas po wypadku, ale już na tyle sprawny, by choć usiąść)..zamykaliśmy dom od środka, no i z fantazją zapalaliśmy sobie „po jednym”. Mama tak do końca nigdy nie zaakceptowała tego, że palę….   Kropką nad   i  była szkoła wieczorowa. Tam to się dopiero paliło… przecież przerwa między lekcjami, to był czas na papieroska, bo to oficjalnie na korytarzu szkolnym z panem, czy panią profesor za ” pan brat”…..    Potem małżeństwo, no i ciąża  — tu pierwsze zastanowienia, pierwsza walka z nałogiem…. powiem, było trudno, ale jakoś człowiek wytrzymywał. Dlaczego zatem wracałam i sięgałam po papierosa. Częściej i częściej. Tłumaczyłam sobie , że to przez stres, potem większy stres i większy i jeszcze więcej papierosów . Tak mijały latka owiane dymem. Z czasem zaczęły się problemy ze zdrowiem. Podczas pobytu w szpitalu, najpierw siostra oddziałowa, potem mój lekarz prowadzący  pytali ,czy palę i z lekka zasugerowali , bym rzuciła… oni już podejrzewali, ja nie miałam pojęcia. Po   odebraniu wyników, gdzie czarno na białym było napisane— nowotwór złośliwy…. padła ostateczna decyzja rozstania się z papieroskiem. Ostatniego wypaliłam wieczorem 11 kwietnia 2007 r. Był  to  pamiętny dzień jaki dostałam, by spędzić z dziećmi.. tak między jednym , a drugim szpitalem. Od tamtej pory minęło już 6 lat. Tyle lat bez nałogu. Nie było łatwo i nie jest. Były chwile, gdy sięgałam już po paczkę, by zapalić, zaraz odkładałam z powrotem . Nawet w nocy się budziłam i czułam zapach dymu papierosowego, ale wytrzymywałam, bo tu muszę się jeszcze do czegoś przyznać… parę miesięcy temu puściły mi nerwy, na moment zniknęła samokontrola i pod wpływem stresu , a nawet gniewu -zapaliłam. Tak. Pociągnęłam raz i drugi i ze wstrętem rzuciłam do kosza. Dobrze, że ten rozum wrócił w porę.  Podobnych zdarzeń już potem nie było, ale uświadomiło mnie to w przekonaniu, jak cienka i krucha jest granica, by znowu zawitać w świecie nałogu.   Fakt, ze nie palę , mogę zaliczyć do takich małych sukcesów mojego życia…może więc warto uczcić to maleńką lampką dobrego wina. Za oknem znowu deszcz  i chłód, zatem…… za ten papieros, by więcej nie kusił…