Czasem zdarzy mi się ” wybuchnąć”, czy już jestem złą matką ? ? ?

   Jak być dobrą matką?   Na to pytanie padło już wiele odpowiedzi, wiele poradników napisano, wiele pięknych definicji, i co?…choćbym nie wiem jak się starała do miana  IDEALNEJ  MATKI  POLKI  sporo mi brakuje, ponieważ w określeniu tym nie ma miejsca na gniew, czy w ogóle na jakiekolwiek złe emocje, a ja przecież jestem tylko człowiekiem.   Przyznam, zupełnie inaczej odbiera się macierzyństwo mając dwadzieścia lat i zupełnie inaczej w wieku już tak zupełnie dojrzałym.  W młodości jakoś chyba łatwiej to szło,  bo i czasy były inne i warunki, a i człowiek pewnie był bardziej odporny na wszelkie przeciwności.  Teraz, gdy latka biegną i niedługo pól wieku minie, tego mojego życia, muszę przyznać otwarcie, że ten ideał sporo różni się od rzeczywistości.  Staram się…  może czasem nawet ze zdwojoną siłą  i co?  Czasem mam ochotę….  „wybuchnąć”.  No bo… na przykład taka codzienna sytuacja ; budzę dzieci  rano do szkoły, córka, oczywiście wstaje bez słowa marudzenia, no ale synuś?…. nawet nie drgnie.  Mówię raz i drugi i najzwyczajniej w świecie   zabieram kołdrę i wynoszę. Pobudkę  więc mamy z głowy. Potem śniadanie, tak jeszcze na wpół z zamkniętymi oczami… jedna kanapeczka…. druga kanapeczka, powolutku kęs za kęsem, przy tym jeszcze zadawanie  dziwnych pytań, a gdy już prawie czas do wyjścia , Ten jeszcze w piżamach , zaczyna pałaszować następną kanapkę….. No  myślę; śniadanie to podstawa, więc spinam się w sobie i powtarzam;  wytrzymam… wytrzymam… wytrzymam  — jeszcze tylko te kilka minut. I tak to wszystko się kumuluje, więc z  czasem  musi wybuchnąć.    Po południu   chętnie  by sobie posiedział  przed telewizorem, czy komputerem, no a ja bym wolała by ten czas  przeznaczył  na jazdę na rowerze, czy  choćby grę w piłkę….. więc znowu jestem ta niedobra….    no a powiedzonka?  Uwierzcie, dziewięcioletni chłopiec potrafi zaskoczyć, albo ja już nie nadążam za tak szybkim rozwojem  . Jednak jest też ta druga strona . Jak tu nie kochać,gdy codziennie daje buziaka… jak tu nie kochać, gdy wracając ze szkoły, przynosi zerwany po drodze bukiecik polnych kwiatów… jak w końcu nie kochać, gdy  to jedyny mężczyzna w moim „babińcu”…a ten Jego uśmiech, wręcz rozbrajający…  IDEALNA MATKA ? no cóż; według mnie to tylko w telewizji : nie ma żadnych problemów, a za to  dużo czasu dla swych pociech , no i dla siebie. Ma pięknie ułożoną fryzurkę, pomalowane paznokcie, ugotowane, wysprzątane, dzieci dopilnowane i jeszcze do tego uśmiech na twarzy. Ja tak chyba nie potrafię i dlatego czasem wolę” wybuchnąć „, niż kumulować w sobie całe zło… czy zatem jestem ta niedobra?