Metr pięćdziesiąt z hakiem, a tyle radości wnosi w nasz dom…

–prawdziwa przyjaźń istnieje wtedy, gdy człowiek nie ma nic, bo wówczas przyjaźń jest jego największym skarbem…

(  Denis Diderot )

–Ciocia Basia tak ją nazywają moje dzieci- mieszka w punkcie zero, czyli tam, gdzie znajduje się  Geograficzny Środek Polski .  Tak  naprawdę , to nie łączą nas  żadne więzy rodzinne , tylko  lub  aż,  magiczne słowo  – PRZYJAŹŃ , na które pracowałyśmy  latami . …. Nasze drogi spotkały się tuż po szkole podstawowej . Miałyśmy wtedy po  szesnaście  lat i różniło nas dosłownie wszystko ; sposób bycia , ubierania , pojmowania (rozumowania) niektórych spraw, a nawet wzrost ( ja w tym wypadku ponad 170 cm ). Byłyśmy jak woda i ogień.  Dlaczego zatem tak ciągnęło nas do siebie? To pytanie jak dotąd jest bez odpowiedzi… Ileż to razem przeżyłyśmy w szkole średniej //tego nikt nam nie odbierze. Z nauką to bywało rożnie, no ale z robieniem małych psikusów nauczycielom, czy też kolegom, znajdowałyśmy się w czołówce. razem przeżywałyśmy pierwsze miłostki i rozczarowania nimi… to właśnie z Nią zapaliłam swojego pierwszego papierosa…. Cudowne beztroskie chwile, jak się wydaje po latach.  Dodam , że moi rodzice bardzo lubili to ŻYWE SREBRO, a ona uwielbiała drożdżowe z jabłkami robione przez moją mamę….  Lata mijały, a nasza przyjaźń wręcz przeciwnie – wciąż rozkwitała. Basia była jednym z ważniejszych gości na moim ślubie , była, gdy rodziło się moje pierwsze dziecko… tak bardzo to  przeżywałyśmy. Tyle razem przeszłyśmy , tych dobrych i tych ciężkich chwil -dużo by pisać… dodam tylko , że była jedną z pierwszych mi bliskich osób , które zobaczyłam w szpitalu, gdy wybudziłam się z narkozy po usunięciu tego nieszczęsnego guza , który okazał się  wielkim moim złem.   Teraz każda ma swoje życie , swoje rodziny, swoje dorosłe już dzieci, ale… gdy dzwoni i pyta jakie ciast będę miała w domu?… odpowiadam… takie jak lubisz; nie trzeba więcej nic mówić,  rozumiemy się…. Ona zbiera się wsiada w samochód i jedzie na „koniec świata”, gdzie mieszkam, a ja w tym czasie robię oczywiście drożdżowe z jabłkami — może nie tak pyszne jak to mojej mamy, ale na pewno  też jadalne.   Wsuwamy ciasto nie zważając na kalorie i rozmawiamy , rozmawiamy, rozmawiamy i to jest piękne i czujemy się takie bogate, bo mamy siebie…