Podaruj życie – podziel się, bo życie – lepsze czy gorsze- zawsze jest piękne.

  TRANSPLANTACJA – temat dość trudny dla każdego z nas, nie ze względu na to, że lato, wakacje i ogólnie ciężko się myśli,ale  przecież każdy ma swoje zdanie swoje przekonania i swoje prawo do decydowania o sobie . Czasem  zupełnie inne , niż pozostali członkowie rodziny.

  Pewnego dnia, jedna z moich dorosłych córek oświadczyła, że wyraziła zgodę na pobranie w razie śmierci jej narządów  do transplantacji. Pokazała też stosowne oświadczenie, stwierdzając, że jest to jej przemyślana i odpowiedzialna decyzja. Chyba nawet ją rozumiem, tylko zdałam sobie sprawę, że  moje wiadomości na ten temat są znikome.    Nie zastanawiałam się nad tym, ale podobno jeden dawca  może ocalić życie czterem osobom i jeszcze innym przedłużyć. Liczba przeszczepów w Polsce rośnie z roku na rok, ale mimo to kolejka oczekujących jest wciąż długa.

Ostatnio dokonano pierwszego w Polsce przeszczepu twarzy. Dawcą był  młody człowiek. Był nawet reportaż na ten temat. Widziałam postać matki pełną bólu i miłości, która to właśnie po śmierci syna zadecydowała, by jego twarz podarować innej obcej osobie.  Wszystko to takie wzruszające, ale przecież nie o wzruszenia tu idzie, ale o życie, nowe ludzkie  życie.

  Najczęściej własnie jest tak, że o wyrażenie zgody na pobranie narządów proszona jest najbliższa rodzina zmarłego. To bardzo trudna decyzja dla wszystkich więc żeby ich uniknąć , możemy sami zadecydować wypełniając  oświadczenie naszej woli o zezwoleniu na pobranie organów lub też zgłosić sprzeciw wnosząc o taki wpis w Centralnym Rejestrze Sprzeciwów.   Niby to takie proste, a decyzja jak zwykle trudna.  Na koniec jeszcze słowa wypowiedziane  przez wyjątkowego człowieka papieża Jana Pawła II.—   „Każdy przeszczep narządu ma swoje źródło w decyzji o wielkiej wartości etycznej, decyzji,aby bezinteresownie ofiarować część własnego ciała z myślą o zdrowiu i dobru innego człowieka. Na tym właśnie polega szlachetność tego czynu, który jest autentycznym aktem miłości”.

  Decyzja należy do nas, byle właściwa z naszym sumieniem, przekonaniem,  z samym sobą. Może okazać się kiedyś, że to my, nasze dzieci, lub ktoś nam bliski będzie  tą osobą  czekającą na przeszczep w długiej kolejce- oby nie.