Do szkoły, już nie tak bardzo pod GÓRKĘ

Wrzesień, początek roku szkolnego, wówczas wiele uwagi poświęca się  sześciolatkom idącym pierwszy raz do szkoły.  Pisze się o tym, jak wielki to stres, jakie obowiązki dla dziecka, dla rodzica, a ja chcę dziś napisać , jak to jest dalej, kilka lat później, gdy dziecko idzie już do klasy czwartej. Mam syna , który  właśnie  od września jest uczniem takowej klasy.  

    Jako jedyny i troszeczkę rozpieszczony mężczyzna w naszym ,, babińcu”, swoją edukację  rozpoczął rok wcześniej, jako pięciolatek. Zerówkę zaliczył bez najmniejszych problemów,  klasy I – III , też, gdzie  nauczanie zintegrowane , gdzie  tylko jeden nauczyciel, dostosowujący czas zajęć i przerw do aktywności uczniów, gdzie wszystkie  przedmioty  w jednym podręczniku  + ćwiczenia, gdzie wreszcie nie ma ocen punktowych , tylko opisowe. Orłem , to  nigdy nie był, ale wiedzę opanowywał bez   większych problemów, choć jako bardzo wrażliwy chłopiec,  nawet te najmniejsze porażki bardzo przeżywał.  Początek  czwartej klasy  i moje dziecko dosłownie zagubiło się w tym innym świecie . Kilka przedmiotów, a do każdego inny nauczyciel, inne podręczniki, inna klasa. Zaczęły sypać  się  jedynki; jedna , potem druga i to wcale nie za brak wiedzy , tylko za nieodrobione prace domowe, zwyczajnie , ze stresu nie zaznaczył, potem zapomniał. Trzeba było  szybko coś wymyślić, coś poradzić. Często w trudniejszych sytuacjach rozwiązanie pojawia się samo, tak też było i tu. W rozmowie z jedną z córek, na temat problemów tego naszego  pupilka,  mimochodem zaczęłyśmy  wspominać jak takie stresy ona przeżywała. W pewnym momencie padło takie zdanie  ,,  Mamo , przecież w szkole podstawowej  , to ja uczyłam się  dla  Ciebie, żebyś była ze mnie dumna na zebraniu, żebyś się nie denerwowała.dopiero potem  zrozumiałam, że robię to dla siebie , bo chcę”.  Delikatnie przekierowałyśmy  naszego małego mężczyznę;  chwalimy , nawet za takie maleńkie osiągnięcia. Dobre słowo, uśmiech,  całus- takie proste czynności, a działają jak najlepsze lekarstwo. Odszedł gdzieś poranny ból  brzucha i poranne marudzenie. Oceny też coraz lepsze, zapisał się już  do Kółka  Przyrodniczego i  najważniejsze;, o szkole i nauczycielach mówi już bez  stresu. Oby tak dalej. Wydaje mi się, że ten maleńki zakręt życiowy mamy już za sobą, choć to wcale nie oznacza, że możemy o nim zapomnieć.

     Dziś Dzień Edukacji Narodowej. W takim dniu wracamy pamięcią do  czasów szkolnych. Wspominamy nauczycieli, którzy nas uczyli, którzy kształtowali  nasz charakter, bo przecież szkoła to był nasz drugi dom. Jakże inne to były czasy.Wielu z moich nauczycieli już odeszło z tego świata, a z nielicznymi, co zostali mam dobry kontakt i właśnie im   mogę  dziś powiedzieć to jedno słowo  …. dziękuję.