Gdy przyjaźń umiera…

Kilka minut przed  północą zadzwonił telefon,  wyświetlił się  nieznany mi numer. Odebrałam. Okazało się, że to tylko pomyłka. Do dziś nie wiem, dlaczego nie skasowałam tego numeru, chyba przez moje bałaganiarstwo, ktoś po drugiej stronie też nie skasował mojego. Po kilku dniach pojawił się  sms  z pozdrowieniami i przeprosinami. Ot, taka niewinna zaczepka.  Moja babska ciekawość wzięła górę i tak to się zaczęło.  Na początku tylko  sms-y, potem rozmowy, takie zwyczajne, o wszystkim i o niczym. Mijały dni, miesiące, nasza znajomość przerodziła się w taką  fajną kumpelowską  przyjaźń.  Moje duże problemy życiowe, dzielone z kumplem, stawały się mniejszymi. Był pierwszą osobą, która dowiedziała się, że mam nowotwór. Jakoś łatwiej było wziąć telefon i napisać, potem dopiero stanąć  w domu, przed dziećmi i zakomunikować  taką straszną nowinę. Wspierał, tłumaczył, pocieszał. Razem to przechodziliśmy , choć dzieliła nas spora odległość. Udało się, chyba z tego wyszłam. To było jakieś osiem lat temu. Nasza przyjaźń trwa nadal, choć kontakty nieco się rozluźniły. Przez ten czas w jego życiu, jak i w moim, wiele się zmieniało. Dzieci zakładały swoje rodziny, rodziły się wnuki. Nie było już długich rozmów, tylko  pozdrowienia, czasem jakieś luźne pogawędki. Żartowaliśmy, że z nami to tak jak ze starym małżeństwem,  czym większy staż, tym mniej  kontaktu.  Obiecaliśmy sobie, że nigdy się nie spotkamy, by nie być zbyt rozczarowanym, z resztą , każdy przecież miał swoją rodzinę.

 Wiosną , tego roku, okazało się , że  on ma strasznego złośliwca na płucach. Bardzo szybko się rozwijał. Badania, operacje, jedna, potem druga. Chemioterapia. Zawsze powtarzał, że  jest uparty i silny i nigdy się nie podda. Szybko wrócił do pracy, zbyt szybko.

 Od dwóch tygodni znów jest w szpitalu. Już wie, że nie ma dla niego ratunku. Teraz jest walka o każdy nowy tydzień, każdy dzień. Były chwile takie gorsze, już się pożegnaliśmy. ciągle słyszę jego słowa, bym pamiętała o sobie, bo dzieci, bo życie wcale nie jest takie złe, tylko niektórzy mają pecha. 

Mówią, że trzeba wierzyć, że póki serce bije, trzeba mieć nadzieję, bo przecież nadzieja umiera ostatnia.