Dwieście złotych, to niewielka cena ucieczki przed poważną chorobą

Gdy przyszedł na przysłowiową poranną kawę, nic nie wskazywało, że tego dnia w jego życiu się coś szczególnego. Był jakby troszeczkę wyciszony, spokojniejszy. Kawał chłopa,  waga dawno już przekroczyła setkę, ale o żadnej diecie, a  już o odchudzaniu, czy nawet zdrowym żywieniu nawet słyszeć nie chciał.  Kawy też nie wypił, tylko herbatkę, mówił, że musi do lekarza, ponieważ te leki, które przyjmuje, chyba  nie działają zbyt dobrze, bo i ciśnienie wysokie i ten okropny ból głowy. Prawie nie do wytrzymania.

  Pojechał, a że to człek nerwowy, to w przychodni w kolejce nie miał zamiaru czekać, no bo on przecież tylko po recepty. Pomimo protestów innych czekających cierpliwie  chorych, lekarz rzeczywiście przyjął go poza kolejnością.  Tu szok; skierowanie do szpitala z podejrzeniem, a właściwie prawie pewną diagnozą udaru niedokrwiennego. wspomniałam wcześniej, że wielki z niego chłop, ale i wielki w nim strach. Prosto od lekarza, nie zważając na bezpieczeństwo, pojechał  do najbliższego szpitala, bo przecież lekarz mówił, że liczy się  czas, każda godzina, każda minuta. Szczęściem,  na miejscu szybko zajęli się nim lekarze. Natychmiastowa tomografia, ocena stanu choroby, leki, leki, leki.  Tym razem się udało, po dłuższym leczeniu organizm wrócił do normalnego działania. Udar nie zdążył zrobić spustoszenia  w jego mózgu.

  Po miesiącu przyszło zdjęcie z fotoradaru i mandacik do zapłacenia, ale co tam, warto było, bo czymże jest dwieście złotych mandatu, za przekroczenie  prędkości, gdy udało się  uciec przed poważną chorobą, która atakuje bez ostrzeżenia, powoduje niedowład ciała, a nawet paraliż.