Jesienne słońce budziło się ze snu, by ogrzać trawy zaskoczone pierwszym szronem . Zapowiadał się piękny dzień, choć ona już dawno tego piękna nie dostrzegała. Pochłonęła ją szara codzienność . Dom, dzieci, mąż pijący coraz więcej i robiący coraz częściej awantury. Niewiele zostało z tej radosnej, rozmarzonej dziewczyny z przed kilkunastu lat, może gdzieś w środku, taka mała iskierka, która nie potrafiła/ nie chciała zgasnąć. Nade wszystko kochała swoje dzieci, a dzieci jej to odwzajemniały, bo przecież z miłością żyło się lepiej i lżej. Wiedziała, że da radę pokonać przeciwności. Obiecała to przecież swojej najstarszej córce, która już wtedy była bardzo dojrzała jak na swoje czternaście lat. Traktowała ją trochę jak przyjaciółkę , powierniczkę swoich sekretów , radości i trosk, co jednak nie oznaczało, że pozostałe dzieci kochała mniej.
Tego dnia, Marta jak co rano pojechała do pobliskiej piekarni. Robiła to chętnie, codziennie przed pójściem do szkoły, by mieć świeże pieczywo na kanapki do szkoły. W tym czasie ona ubierała maluchy do szkoły i przedszkola. Nie słyszała nic podejrzanego, nic co by zaniepokoiło serce matki. Jedynie hamujący samochód ciężarowy, ale przecież tyle ich jeździło. Po kilku minutach na podwórko wbiegła sąsiadka z krzykiem, że Marta , właśnie tam pod samochodem, że wypadek. Rzuciła wszystko, dzieci zostawiła pod opieką teściowej i pobiegła. Na drodze stała ciężarówka i jacyś ludzie wokół. Pod kolami samochodu leżała Marta. Ktoś krzyczał, ktoś wezwał pogotowie. Chciała się do niej przytulić. Nie pozwolili. Patrzyła tylko i nic nie mogła zrobić. Pogotowie zabrało Martę do szpitala, a ona zaraz samochodem, za pogotowiem. Biegania, krzyki, potem przerażająca cisza i głos lekarza. „Nie udało się, przykro nam. ” Dostała zastrzyk, potem pozwolili jej wejść do córki. Tylko jej, bo tak bardzo prosiła. Co czuła jako matka w danej chwili, może zrozumieć tylko ten, kto przeżył taki moment. Weszła, dotknęła jej dłoni, potem lekko, palcami do jej zabandażowanej głowy . Z kącika ust popłynęła maleńka strużka krwi, choć już nie oddychała i choć serce już nie biło. Po raz pierwszy świat się zawalił.
/ właśnie dziś, od tamtej chwili minęło 16 lat, a ja wciąż nie potrafię pogodzić się z losem, choć pierwszy raz potrafiłam o tym napisać /
alina-ala 